گردنه مه آلود

فراخین دریاچه چندان بزرگی نیست . این دریاچه را اگر از نظر خودم بخواهم بگویم بیشتر از اینکه زیبا باشد سحر انگیز است . فضایی که اطراف دریاچه را احاطه کرده و حس مرموزی که در آن نهفته است این دریاچه را خواستنی می کند . تابستانش را ندیده ام ولی در هوای زمستانی که فقط ما بودیم و بعد از یک مسیر گل آلود و دشوار به دریاچه رسیدیم ، سحر دریاچه بیشتر ما را اسیر کرد . این جادوی عجیب را هنوز هم از پس عکس ها حس می کنم .

دریاچه فراخین

سفر دریاچه فراخین سفر پر باری بود . سفری پر از خاطره ،هیجان و احساسات بیاد ماندنی . سفری نسبتا دشوار که در آن اقلیم و آب و هواهای مختلف را پله پله تجربه کردیم و هر لحظه اش برایمان تحفه متفاوتی داشت .

موقعیت مسیر فراخین روی نقشه

برای رفتن به فراخین دو راه وجود دارد . فراخین در حقیقت در دل جنگل های بالادست نوشهر یعنی در جنوب این شهر قرار گرفته است . از نوشهر که به سمت کوه های البرز پیش روی می کنیم بعد از حدود 20 کیلومتر پیش روی در جاده ای جنگلی می توان به این دریاچه رسید . راه دیگر رسیدن به این دریاچه از سمت بالای کوه های البرز است . از مسیری فرعی که از روستاهای ویسر و دلسم شروع می شود .  ما این مسیر را انتخاب کردیم . به چند دلیل . دلیل اول این که در برنامه ها دوست تر دارم که از مسیرهای رفت و برگشتی پرهیز کنم تا هر لحظه از سفر برایم جذاب باشد و از آیتم ها  و المان های تکراری در مسیر دوری کنیم و دلیل دوم این که در این فصل که زمین گل آلود است ، رکابزنی در مسیر های سربالایی چندان ساده نیست و نمی توان با حساب آن ، برنامه ای با زمان محدود را تدارک دید .

مطابق معمول ، برنامه ساعت 4 صبح با سوار نمودن دوستان ابتدای مسیر شروع می شد . دوستانی از تهران می بایست ابتدا سوار می شدند . اولین روزی بود که باربند طراحی شده برای مینی بوس را می خواستیم استفاده کنیم . بست های آن دست من بود و باید قبل از دوستان تهرانی ، در محل مستقر می شدیم تا فرصت کافی برای مونتاژ باربند داشته باشیم . ساعت 2:30 براه افتادم و بعد از سوار شدن به مینی بوس به سمت تهران حرکت کردیم . زودتر رسیدیم و مطابق برنامه تا ساعت 4 ، باربند آماده بارگیری بود . ساعت 5 دوستان کرجی را برداشتیم و از جاده چالوس به مسیر ادامه دادیم .

برای صبحانه استراحت کوتاهی در آشکده های قبل از تونل کندوان داشتیم .

از مرزن آباد ، مسیر روستاهای دلسم و ویسر را در پیش گرفتیم . این مسیر که مسیری فرعی آسفالته است از مرزن آباد به سمت شرق جدا می شود .  بعد از حدود 20 کیلومتر از این مسیر ، تابلوهای ویسر و دلسم مشخص اند . بعلاوه از گوگل مپ نیز براحتی می توانید این روستاها را بیابید .

شروع مسیر از دلسم

حدود ساعت 10 صبح دوچرخه ها را پیاده کرده و آماده استارت شدیم .  برف نسبتا زیادی روی زمین نشسته بود . خود روستاها در جبهه جنوبی کوه اند و برفی که 8 روز پیش باریده بود در روستا حدود 10 سانتی متر مانده بود .  سربالایی اول مسیر را که بیش از 2 کیلومتر نبود ، پشت سر گذاشتیم و بعد از گذر از نگهبانی ، وارد جاده جنگلی شدیم .  جنگل ها در جبهه شمالی بودند و اینجا برف ، پربارتر بود . ابتدای مسیر ، برف روی زمین بیش از 20 سانتی متر بود و در بعضی جاها ف یخ زدگی سطح آن باعث می شد که رکاب زنی روی آن خیلی دشوار شود . مسیر شیب حدود 7 درصد داشت و این شیب را تقریبا بصورت یکنواخت در تمام طول مسیر داشتیم .  شرایط ابتدای مسیر باعث شد تا به کرات دوستانمان روی برف سر خوردند و زمین خوردند . البته سرعت ها پایین بود و زمین هم به اندازه کافی نرم و این زمین خوردن ها تنها مایه خنده و خوشحالی دوستان بود و خوشبختانه آسیبی در پی نداشت .

شروع جاده جنگلی – جاده پر برف تر شد .

جاده برفی ،سرازیر و یخزده

جلوتر که رفتیم ، هوای صاف و  شفاف برفی ، جای خودش را به هوای مه آلود داد که با خلوتی زمستانی جنگل ، تناسب زیبایی داشت . گردنه های مه آلود را در جاده پیچ در پیچ پشت سر می گذاشتیم . نه دید کافی بود و نه پایداری کافی روی زمین .  پر هیجان بود و جالب .

شروع گردنه های مه آلود . مه غلیظ به زمین برفی اضافه شد .

پیش تر که می رفتیم ، کم کم هوا گرمتر می شد .  هم به دلیل کاهش ارتفاع و هم به علت گذر زمان  و بالا آمدن آفتاب . البته در حقیقت آفتابی در کار نبود و به نظرم عامل اول خیلی موثر تر بود . . برف های سخت و یخ زده بالادست ، با برف های خیس و آبکی جایگزین می شدند . اگرچه رکابزنی روی این برف ها راحت تر و سریع تر بود و بهتر می شد دوچرخه را کنترل کرد ولی کم نبودند چاله هایی که زیر برف پنهان بودند و با افتادن چرخ جلود در آن چاله ، به یکباره کنترل دوچرخه از دست می رفت . اینجا زمین خوردن ها جور دیگری بود و سراپای گلی دوستانمان در عکس ها نشان می دهد که چه مسیری را طی کرده اند . البته زمین هم که نمی خوردی ، گل ها پشت سر پرتاب می شدند و سرتاپا گل بود که پخش می شد . زمین هم پر آب بود و کفش ها پر شده بود از آبهایی که زیر برف جمع شده بودند و پاها به اشتباه رویشان گذاشته شده بود .

ادامه زمین با برف های خیس و زمین گلی

دریاچه بعد از قسمتی از مسیر است که کاهش ارتفاع بیشتری نسبت به قبل دارد . این نشانه خوبی است برای یافتن آن . البته این دریاچه در کل ، پنهان و بی نشانه است . با جی پی اس هم یافتن آن زیاد ساده نیست . نه تابلویی دارد و نه نشانه ای. و در این فصل از سال ، راه مشخصی هم  به سمت دریاچه نیست . و این ، دریاچه را زیباتر می کند .

دریاچه زیبای فراخین

دریاچه را به کمک جی پی اس یافتیم . دوچرخه ها را نمی شد نزدیک برد . بین راه رها کردیم و تا نزدیک دریاچه را پیاده رفتیم . از این جاده حدود 100 متر فاصله دارد . دریاچه وهم انگیز بود و خیلی رویایی . سکوت عجیبی داشت و. صدای ما هم انگار اثری در این سکوت نداشت . راستش کمی هم ترسناک بود . شاخه های درخت که به سمت دریاچه فرود آمده بودند مثل تار عنکبوت تنیده بودند و فضا را خوف انگیزتر و زیباتر می کرد .  موج های گاه و بیگاه که از افتادن تکه برفی از روی درخت یا برگ و شاخه ای در آب ایجاد می شد ،  تنها اثر تحرک در این دریاچه بود . تصاویری از این دریاچه زیبا را می توانید در گالری ببینید .

در کنار دریاچه فراخین

نزدیکی های دریاچه اولین ماشین از کنارمان گذشت . ماشینی آفرود با امکانات کامل که با دیدن ما در جنگل بهت زده شده بود . تشویقمان کرد و به راه ادامه داد . پایین تر از دریاچه که زمین های گلی  کم کم سفت تر می شدند ، اثراتی از زندگی بشری دیده می شد . گاوها در جاده بودند و پایین تر ، ماشین ها هم دیده می شدند . ماشین هایی که به نظر می آمد برای بردن شاخ و برگ درختان آمده اند .

اولین نشانه های زندگی بشری

از فراخین به بعد ، سرعتمان بیشتر شد . در اواخر مسیر ، قدری سربالایی هم داشتیم ولی زمین که خشک باشد ف سربالایی که غمی ندارد . مخصوصا اگر شیبش ملایم باشد و در دل جنگل .

گل مسیر در کنار دریاچه

بعد از گذر ار جنگل ، به رودخانه بزرگی رسیدیم و در کنار آن اثراتی از مردمی که با دل طبیعت پناه آورده بودند در اولین مرزهای طبیعت دست نخورده دیده می شد .  عبور از این رودخانه به نظر می رسید آخرین چالش این برنامه پر هیجان باشد . زمیتان بود و هوای نوشهر در بالاترین زمان خود 9 درجه . آب از یالادست می آمد و سردتر بود و ما که رسیدیم ، از گرمترین زمان گذشته بودیم . شاید آب 4-5 درجه بود شاید هم کمتر . به شدت سرد بود ولی راه دیگری نداشتیم و عبور با دوچرخه را هم یکی از دوستان تجربه کرد و جواب نگرفت . دوچرخه را دست گرفتیم  و از رودخانه سردی که آبش تا زانو می رسید گذشتیم .این قسمت از مسیر انقدر غیرمنتظرزه بود که هیچ عکسی ازش نگرفتیم . یعنی فرصتی برای عکاسی نشد .

سر و وضع ما در انتهای مسیر

سردمان شده بود و ترجیح دادیم سریعتر به راه ادامه دهیم .  ولی خان آخر مانده بود . زباله های بدبویی که در انتهای مسیر جنگلی تلنبار شده بود و بوی تعفن شدیدی در کل آن منطقه پیچیده بود .  اصلا قابل تحمل نبود و جالب اینکه دقیقا در کنار رودخانه خالی می کردند این دوچرخه ها را . آبی که بعد از تمیز کردن زباله ها به سمت مرکز شهر جاری می شود .

به نوشهر که رسیدیم سراغ مسجد را گرفتیم و به سمت مسجد امام رضا رفتیم . امکانات خوبی راشت برای تمیز کردن و مرتب کردن سر و وضعمان . مسجدی ها تحویلمان گرفتند . دوچرخه ها را جلوی مسجد بار زدیم و براه افتادیم .

در این سفر موارد زیر قابل توجه اند :

1- این منطقه چون جبهه شمالی است ، برف در آن می ماند . اگر زمان های بدون برف را انتخاب کنید که بهتر است . اگر زمستان می روید ، حتما از آخرین برف دو هفته گذشته باشد .

2- مسیر  کاملا مشخص است و با داشتن جی پی اس راحت می توان مسیر را یافت . فایل مسیر را در سایت ویکی لاک در آدرس زیر گذاشته ام . می توانید از آن استفاده کنید .  مسیر دوراهی دارد و بدون جی پی اس احتمال سردرگمی و گم شدن وجود دارد .

مسیر در سایت ویکی لاک 

3- در زمستان با باد کم لاستیک حرکت کنید . واقعا لیز است .

4- در بین راه هیچ روستا و آبادی ای نیست . هرچه نیاز دارید در دلسم و ویسر بردارید .

5- این مسیر ، آنتن موبایل ندارد . روی تماس تلفنی حساب نکنید . حتما نفر پشتیبان داشته باشید و زمان رسیدن را به او اعلام نمایید تا در صورت بروز مشکل بتواند پیگیری کند .

6- دریاچه را رد نکنید . هیچ نشانه ای ندارد و خیلی ها از کنار مسیر دریاچه بی تفاوت رد می شوند و متوجه آن نمی شوند .

7- در صورت نیاز به راهنمایی بیشتر حتما می توانید با من در تماس باشید .

ادامه تصاویر را در گالری زیر ببینید :