قبل از شروع گزارش لازم است ذکر کنم که این گزارش را بنده (مصطفی) تهیه میکنم. احتمالا اسم بنده در در سایر گزارشهای تهیه شده از چنلی بل شنیده اید. بله خودم هستم همان مصطفی که اعتقاد دارد ” کار زیاد داریم !” و در واقع سفرهای نرفته زیاد داریم. جناب آیدین یعنی مدیر چنلی بل در زمان این برنامه در سفری دیگر حضور داشتند و امکان همراهی با ما را نداشتند.
برنامه سیبان دره را شهریور ماه آیدین با جستجو در نقشه شناسائی فرمود، یکی از همان راه های نرفته. در تابستان با رسیدن به آن رودخانه در انتهای ده خاطره خوبی به یاد گذاشت. با توجه به نزدیک بودن سیبان دره به کردان برنامه یک روزه و حتی نیم روزه و در سطح متوسط قرار میگیرد. از شب قبل انتظار برف را داشتیم و از آنجا که رکاب زنی در برف را قبلا خیلی تجربه نکرده بودم مشتاق بودم این برنامه در سپیدی برف تجربه و خاطره ای جدید باشد. اما زمستان امسال هم انگار خیلی رمق ندارد و برف آمده بود اما محدود.
برای یک روز سرد و برفی گزینه خوبی است. کلا دیدن از این ده کوچک و ساکت و زیبا در هر هوایی صفایی دارد. توصیف های آیدین بسی دلنشین است پس اگر نخواندیه اید همین الان به صفحه آن بروید و گزارشی از هزار بند تابستانی بخوانید و برگردید به ادامه که برایتان تعریف کنم
این بار برای اینکه برنامه کمی طولانی تر شود ماشین ها را در همان جاده کردان تا برغان همان نزدیکی های ورودی جاده سیبان و ورده پارک کردیم و از آنجا رکاب زنی را شروع کردیم.
از ابتدای جاده تا سه راهی سیبان دره و ورده شیب کم و دلنشین است. اما درست از سه راهی به سمت سیبان شیب زیاد میشود البته در کل این مسیر شیب خیلی زیاد نیست و فقط در نقاطی محدود تا 8درصد شیبدار میشود که به امید بازگشتی سراشیب و دلنشین انگیزه رکاب زنی را بالا میبرد.
مثل همه برنامه های کوهستانی با رسیدن به هر سربالائی علی رغم انتقاد و گلایه های دوست داشتنی برخی همراکابان، اما انگار انگیزه بازگشت از همان شیب ها همه را به ادامه مسیر فرا میخواند.
دمای هوا در صبح از منفی 1 درجه شروع و شد و تا ظهر به حدود مثبت 5 درجه افزایش یافت. اما چون وزش باد وجود نداشت اصلا سرمایی حس نمیشد و در واقع برای ورزش بسیار دلچسب و مناسب بود.
دیدن یک منطقه در فصول و آب و هوای مختلف احساس عجیبی دارد.
عکس سمت راست دره سیبان دره در تابستان و عکس سمت چپ در زمستان است. انگار طبیعت خیلی حرفها دارد….
سیبان دره شاید تنها روستا یا جز معدود روستاهایی باشد که علی رغم نزدیکی به مراکز شهری (کرج و تهران) همچنان با صفا و نسبتا بکر باقی مانده. همه ما دیده ایم که روستاهایی نزدیکی تهران و جاده چالوس گاها در ورودی روستا دروازه ورود اختصاصی قرار میدهند و حس عدم مهمان نوازی را معمولا با رفتاری نامناسب تداعی میکنند. اما سرزمین هزار بند میزبان خوب هزاران میهمان است.
پس از رسیدن به داخل ده میتوان با اندکی عبور از ده در راستای رودخانه به کناره رودخانه رسید و استراحت کرد. اما ما ترجیح دادیم که به جای بودن در کنار رودخانه آب خنک و یخ آلود به نقطه ای در معرض آفتاب برویم و آنجا استراحت کنیم.
حین عبور از رودخانه با این توله سگ نازنین روبرو شدیم که متاسفانه جز مقدار اندکی نان غذایی برای او نداشتیم. فکر میکنم بهتر است مقداری غذا برای حیوانات طول مسیر هم در نظر بگیرم. در برنامه های که بتوانم در خودرو مقداری غذا برای این میهمانان تو راهی کنار میگذارم و حین عبور تقدیمشان میکنم. اینطوری هم حس خوبی خواهم داشت و هم این میهمانان اگر احیاناً بزرگتر و خشمگین باشند به جای داد و بیداد مشغول خوردن غذا خواهند شد.
آتش در زمستان حس خوبی دارد هرچند که باز هم تذکر کلیشه ای خاموش کردن آتش بعد از ترک مسیر را نباید فراموش کرد.
به قول محلی ها سیوان دره
عبور از سرپایینی ها همیشه هیجان دارد و لذت بخش است اما جا دارد تذکری هم نسبت به ریسک این قضیه به خودمان بدهیم. لازم است نکات ایمنی در نحوه سرعت گرفتن و ترمز گرفتن در سرپایینی ها را رعایت کنیم. در این برنامه ظاهراً همه انتظار برف در جاده و احتیاط زیادی داشتیم اما وقتی دیدیم روی سطح آسفالت جاده خبری از برف نیست احتمالاً باعث شده بود ریسک عمومی عبور از سرپایینی را دست کم گرفته باشیم و به همین دلیل دو نفر از دوستان با زمین خوردن دچار آسیب های محدودی شدند که خدا را شکر به خیر گذشت. البته جا دارد از آقا بهنام عزیز هم که با همراه داشتن تجهیزات پانسمان و ضد عفونی کننده در صحنه حاضر شدند تقدیر کنیم.
در مسیر برگشت به روستای ورده هم سری زدیم که درخت عظیم این روستا که در محوطه امام زاده قرار دارد واجب به بازدید است.
در پایان هم دستان را به امید دیدار و برنامه بعدی بالا و میآوریم و عرض میکنیم خدمت شما که : رخصت زیاد !